zaterdag 26 juli 2014

Let's eat seaweed !



“Allé meisje, nog 1 hapje. Toe … proef nog 1 keer. “


Mij hebben ze altijd wijsgemaakt dat je iets 7 keer moet eten/proeven eer je met zekerheid kan zeggen dat je het niet lust. Ik heb dat altijd onthouden en meestal lustte ik de dingen die ik eerst verafschuwde na 7 keer plots wel. Tja, soms hebben ouders gewoon gelijk.


Voor zeewier zit ik momenteel aan 8 dus ik had de hoop al behoorlijk opgegeven. 
Het zit zo. Zeewier en ik, wij hebben iets wat ik zou omschrijven als een haat-liefderelatie. Ongeveer 2 jaar geleden kocht ik in de biowinkel een zakje gedroogd zeewier en een potje zeewiervlokken en was ik vastbesloten een manier te vinden om dit gezond “lekkers “ uit de zee eetbaar te maken. 

Eetbaar maken. Wie al eens aan zo’n zakje zeewier geroken heeft, zal mij vast en zeker begrijpen. Weglopen. Ver weglopen. Dat is de meest natuurlijke reactie wanneer de geur van gedroogd zeewier je neusgaten binnendringt. Tevergeefs probeerde ik het zeespul op allerlei manieren te masceren: fishsticks, fried rice, zeewiersalade, crabcakes… Allemaal even afschuwelijk(zacht uitgedrukt). Maar ik ben niet het type dat snel opgeeft. Koppig zeg maar. 


En ja, mirakels ze bestaan. Gisteren at ik zeewier EN ik vond het lekker. Mijn ouders aten gerookte zalm en in de zoektocht naar een vegan alternatief voor mij, besloot ik mijn potje zeewiervlokken nog eens boven te halen. En blijkbaar moet het met zeewier zoiets zijn als met wijn: hoe ouder, hoe beter, want ik ga u niet lastig vallen met de houdbaarheidsdatum, maar mijn zeewiertjes waren al "een tijdje" over datum. Pfuh, die dingen moeten rijpen... 

Onder de vorm van een soort gerookte “zalmpjes” (het klinkt een beetje raar, ik weet het maar ik kon er geen andere naam voor verzinnen) kreeg ik het lekkers uit de zee eindelijk binnen. Geef er aardappels met dillesaus en een fris komkommerslaatje bij en niemand die deze lichtroze lekkernijtjes met dat vieze gedroogde spul zal associëren.  
Mission finally accomplished :)

Vegan gerookte zalmpjes




 

      - 200g tofu
                - 3 el balsamicoazijn
                -  4 el gedroogde zeewiervlokken (salade pêcheur)
                - 90g tomatenconcentraat
                - 1 tl gerookt paprikapoeder
                - 150g cashewnoten, tot poeder gemalen
               - 1 tl gemalen lijnzaad opgelost in 3 tl warm water
                - 1 el sojasaus
                - zwarte peper en zeezout


  1. Mix alles in de keukenrobot tot een zalmroze, kneedbare massa.
  2. Vorm kleine burgertjes van het mengsel, schik ze op een met bakpapier beklede bakplaat en bak ze ongeveer 20 minuten op 230°C tot ze min of meer stevig aanvoelen. De burgertjes zullen wel nog opstijven bij het afkoelen.
  3. Snijd de “zalmpjes” desgewenst in schuine plakjes, schik ze op een bordje en garneer met wat fijngesneden sjalotjes en peterselie.
  4. Serveer met de appelkomkommersla, aardappelsla en het dillesausje.

Appel-komkommersla


                - 1 komkommer, geschild en in dunne plakjes
                - 1 appel, in kleine blokjes
                - appelazijn naar smaak
                - 2 el fijngehakte peterselie
                - zwarte peper en zeezout


Meng alles door elkaar en laat even “marineren” in de koelkast zodat je het lekker fris kan serveren.

Dillesaus


                - 1 el veganaise
                - 2 el ongezoete sojayoghurt of magere plattekaas
                - 2 el sojaroom
                - 2 el verse of 1 el gedroogde dille
                - zwarte peper en kruidenzout


Meng alles door elkaar en je bent klaar!




woensdag 23 juli 2014

Oeps, foutje ...




Vergissen is menselijk. En misschien toch ook een beetje goddelijk. 

Denkt u niet dat de weergoden zich de afgelopen 2 weken een beetje vergist hebben? Pas op, ik ben de laatste om te protesteren, maar de Belgische “zomer” blijft veelal beperkt tot 3 dagen met uitzonderlijke temperaturen van wel 20 graden en nu klimt de thermometer al bijna 2 weken tot bij de 30 graden. Een administratief foutje op het departement der weergoden, zoveel is duidelijk. 

Maar goed, het zij zo. Het is belachelijk goed weer en we zullen ons daar dan maar bij moeten neerleggen. ( Vrees trouwens niet: de weergoden lijken hun dwaling al te hebben ingezien, want voor vrijdag voorspelt onze Frank alweer het vertrouwde, op en top Belgische “zomerweer”. Jeej...)

En wat doet een mens bij temperaturen waarbij het zweet je al uitbreekt bij de gedachte aan beweging en je jezelf sterk moet forceren om geen vakantie naar Groenland of een ander ver land met meer vertrouwde temperaturen te boeken?
IJs eten natuurlijk, what else? Veel, lekker ijs, zonder al te veel gedoe. 

Dit vegan zwarte woud ijs misschien? Je maakt het zo fancy als je zelf wil. Geen zin om de gezondere chocoladesaus uit het recept te maken? Smelt dan gewoon een reep chocolade in brokjes op de laagste stand in de microgolfoven. Vergeet dan wel geen scheutje sojamelk toe te voegen en om de 30 seconden eens roeren, anders zal niet alleen jij, maar ook je chocoladesaus verbrand voor de dag komen. Geen restje brownie/ chocoladecake/ chocoladekoekjes/… in huis? Shame on you! En toch, zélfs dan kan het nog goedkomen: brokkel snel wat stukjes chocolade, andere koekjes of nootjes over je ijscoupe en niemand die het merkt.
Je kan de toppings natuurlijk ook laten voor wat ze zijn en gewoon een paar bollen kriekenijs naar binnen scheppen. Alles kan, niets moet.
Zo gaat dat bij dit weer ;) 


Vegan zwarte woud ijs




Voor het kriekenijs
                - 750g noorderkrieken op stroop
                - 500 ml sojamelk
                - 1 el vanille-extract
                - desgewenst extra rijststroop, agave of honing
Voor de chocoladesaus
                - 75g cacao
                - 100 ml sojamelk
                - 1/3 tl xantana
                - stevija naar smaak
                - snuifje zout
Extra toppings
                - uitgelekte krieken
                - stukjes brownie, chocoladecake of gewoon chocoladestukjes


  1. Mix de helft van de krieken met het sap, de sojamelk, het vanille-extract en eventueel wat extra zoetstof.
  2. Giet het mengsel in de ijsmachine en draai ijs volgens de instructies van je toestel.
  3. Schep het gedraaide ijs in een diepvriesbakje en laat enkele uren opstijven tot het schepbaar is.*
  4. Mix alle ingrediënten voor de chocoladesaus in de blender.
  5. Schep bolletjes van het ijs en serveer met chocoladesaus, extra kersen en blokjes chocolade(cake) of browniestukjes. 
* 2 opmerkingen:

Nr 1) Zoals je misschien wel al gemerkt zal hebben op de foto, ziet mijn ijs er nogal platjes uit. Niks mis met het recept, wel met mijn geduld. Ik vond dat een uurtje in de vriezer wel zou volstaan. Niets daarvan dus, zeker niet na zo'n fotoshoot bij 30°C...  


Nr 2)  Heb jij wél geduld en niet direct zin in zo'n hele bak ijs, dan kan je wel eens ontgoocheld uitkomen wanneer je na 2 dagen geen heerlijk schepbaar roomijs, maar een blok beton uit de vriezer haalt. Niets aan de hand, gewoon 20 minuutjes uit de vriezer laten ontdooien of 1 minuutje op de laagste stand in de microgolfoven. Oeff...



zondag 20 juli 2014

Ode aan Oz



Wat cake betreft ben ik behoorlijk conservatief ingesteld. Geef mij maar zo’n stevige, ouderwetse cake waarvan je lekker dikke plakken kan snijden. Van die overdreven versierde cupcakes zijn dus niet echt mijn ding. Ik bedoel: in een muffinblik passen 12 (!!) cupcakes, dus met mijn versiertalent (de gemiddelde kleuter is beter in fijn werk dan ik… ) zou ik gewoon 2 uur aan het prutsen zijn met van die felgekleurde rolfondant. Rolfondant, nog zoiets wat ik vreselijk vind aan cupcakes: je moet eerst kilo’s van dat chemisch spul opeten voor je eindelijk een stukje echte cake tegenkomt.

U hebt het waarschijnlijk wel al door: cupcakes zijn niet bepaald my cup of tea. Maar zoals iedereen wel weet bevestigen de uitzonderingen de regel. Hummingbirdcupcakejes  zijn zo’n buitenbeentje, waarvoor ik mij toch graag eens in de wonderlijke wereld der cupcakes begeef. Deze cakejes doen mij immers vol nostalgie terugdenken aan de winterse ontbijtmomentjes met mijn moeder en Dr. Oz… 

 “Huh?!”


Het begon allemaal een jaar geleden. Ik kwam beneden en hoorde de schelle stem van een man achter de keukendeur galmen. “Indringers”, dacht ik aanvankelijk, maar niets daarvan: eens de keukendeur geopend, werd alles duidelijk. U moet weten dat ik niet zo’n spraakwaterval ben en dat het bijgevolg nogal eens erg stil kon worden wanneer mama en ik samen aan de ontbijttafel zaten. Mama zal klaarblijkelijk genoeg gehad hebben van deze saaie stilte en zoals de meeste mensen die stilte willen opvullen, had ze van pure miserie de televisie aangezet. (Tja, wie kent het niet: er komt bezoek en u weet dat er hoogstwaarschijnlijk van die gênante stiltes zullen vallen, dus zet u de tv aan in de hoop dat deze je uit die doodse momenten zal weten te redden.) En inderdaad, de stilte was verdwenen en al snel werden mama en ik elke ochtend virtueel vergezeld door onze goede vriend Dr. Oz. 



Zegt u niks? Misschien maar goed ook, want het kennen van deze (populaire) Amerikaanse Doctor is niet meteen iets om fier op te zijn. The Dr. Oz show  is zo’n typische Amerikaanse talkshow over gezondheid, geleid door – hoe kan het ook anders- Dr. Oz en met in het publiek een 50tal van die typisch Amerikaanse huisvrouwen, die uit hun dak gaan wanneer Oz een “assistent of the day” nodig heeft om hem bij te staan bij een meestal “erg educatief" spel. Wat mij betreft ging de show vooral om kijkcijfers en het entertainen van Amerikaanse vrouwen die (hier ben ik vrij zeker van ) stiekem foto’s van hun geliefde Oz boven hun fornuis/wasmachine/ bed hadden hangen, in plaats van het werkelijk bijbrengen van kennis over gezondheid. Wie zich nog steeds geen beeld van de show kan vormen, moet maar eens een paar fragmentjes bekijken op de site.


Maar om heel eerlijk te zijn, raakte ook ik na enkele afleveringen heimelijk gehecht aan onze ontbijtafspraak met Dr. Oz (maar neen, ik heb geen grote poster van hem boven mij bed hangen… een kleintje maar ;) ) en diep was dan ook de ontgoocheling wanneer Vitaya hem tegen de lente uit de ether haalde.  De mooiste herinneringen heb ik aan die ene aflevering waarin Oz veganistische cakejes bakte met Elmo  (dat zegt al veel over het niveau van de show, want ja dat is dat rode beest uit Sesamstraat). Mijn aandacht was natuurlijk subito presto gewekt (# vegan bakken) en het weekend nadien werden de cakejes meteen uitgeprobeerd en aangepast (het originele recept bevatte meer olie en suiker en ik wilde perse een karamelglazuur omdat ik het niet zo op roomkaasglazuur begrepen heb). 
En zo bakte Anne-Sophie voor het eerst in haar leven en tegen al haar principes in cupcakes. 
Dit recept voor mijn sindsdien favoriete cupcakejes draag ik dus graag op aan jou, Dr. Oz  ;) 


Hummingbird cupcakejes


         -              200g zelfrijzend bakmeel
         -              1 el bakpoeder
         -              snuifje zout
         -              1 handvol noten, tot poeder gemalen

-              120g appelmoes
-              50g kokosolie of walnootolie
-              1 el vanille-extract
-              enkele drupjes amandel-extract
-              10 el Pure Via stevia of 1 maatschepje stevija (reb-a)
-              1 grote banaan
-              1 flinke el pindakaas
-              1 el kaneel
-              1 el dadelstroop
-              zeste van 1 sinaasappel
-              sap van ½ sinaasappel
-              1 tl appelazijn
-              150g ananas- of appelblokjes


Voor de afwerking
-              karamelglazuur, zie recept hieronder
-              walnoten, grof gehakt
-              pompoenpitten
-              gojibessen
-              cacaonibs


  1. Verwarm de oven voor op 190°C.
  2. Meng alle droge ingrediënten door elkaar.
  3. Doe alle andere ingrediënten, behalve de appel- of ananasblokjes, in een blender en mix tot een lopend geheel.
  4. Meng het geblenderde mengsel door de droge mix, schep er de appel- of ananasblokjes door en verdeel het beslag over 12 muffinvormpjes.
  5. Bak de cakejes gedurende 25 minuten in de op 190°C voorverwarmde oven.
  6. Laat afkoelen, schep er een lepeltje karamel over en werk af met stukjes walnoot, pompoenpitten, cacaonibs en gojibessen. 



Caramelglazuur



-              20 dadels
-              100 ml water
-              1g agaragar
-              1 el kokosolie
-              1 el riet- of kokosbloesemsuiker
-              50 ml sojaroom
-              Een flinke snuf zeezout


  1. Breng de dadels en het water samen met de agaragar in een klein steelpannetje aan de kook tot de dadels uit elkaar beginnen te vallen.
  2. Doe er de kokosolie, het zout en de sojaroom bij en roer goed.
  3. Klaar! 





 
  

woensdag 2 juli 2014

Bloemkool, anders bekeken



Ik begin er sterk van overtuigd te raken dat ik een zesde zintuig bezit. Je gelooft me niet? Wel, ik zal het even demonstreren met een kort associatiespelletje. Wedden dat ik perfect weet welke trefwoorden jij met het woord “BLOEMKOOL” associeert? Schrijf ze even op een blaadje en kijk dan helemaal onderaan deze post*.
En? Ik weet het, mijn bovennatuurlijke krachten kunnen een beetje creepy overkomen. Laat er u vooral niet door afschrikken en lees rustig verder ;)


Oké, toegegeven: om te voorspellen dat je bloemkool zou linken aan bloempatatjes, kaassaus en saucissen, moet je waarschijnlijk niet over een zesde zintuig beschikken. Maar toch …  
    
Bij mij roept bloemkool steevast herinneringen op aan mijn oma’s keuken. Toen ik klein en nog geen vegetariër was, ging ik elke vrijdagavond bij oma en opa eten. Op tafel stonden dan steeds van die niet bepaald vegetariërvriendelijke, oervlaamse klassiekers. U kent dat wel: witloof met hesp en kaassaus, stoverij met frieten of steak met pepersaus. Om de zoveel weken kwam er tot mijn grote vreugde ook wel eens bloemkool op mijn bordje terecht. Jammer genoeg steeds vergezeld van zijn traditionele bordpartners (ooit komt dit woord in Van Dale, zeker van). Ik ga niet beweren dat ik daar trauma’s aan heb overgehouden, maar het zal toch niet veel schelen. Tot  grote frustratie van oma, opa, mama en papa ben ik nooit echt gek geweest op vlees en Vlaamse kost. Die vrijdagavonden waren voor mij (op het dessert na) dan ook nooit echt een feest en vaak zat ik als laatste nog aan tafel, met lange tanden door mijn hoopje stoofvlees te roeren.

Om een lang verhaal kort te maken: bloemkool, het kan ook anders.
Deze groente heeft zoveel meer potentieel dan je zou vermoeden. Op mijn “Bloemkool-experimenten-lijstje” (de ene mens heeft een bucketlist, de andere … Nouja, ik leid nu eenmaal een leven met bitter weinig spanning ;) ) staan onder meer: bloemkoolpizzabodem, bloemkoolrijst, bloemkoolbrownies en nog meer van dat leuks. Maar omdat verandering best niet te ingrijpend gebeurt en de wereld mij nog niet meteen klaar lijkt voor brownies met bloemkool, stel ik voor dat we beginnen met een zuiderse getinte bloemkoolpasta. Gebakken bloemkoolroosjes vergezeld van (zongedroogde) kerstomaatjes, olijfjes, kappertje, tomatensaus, chili en mijn variatie op Pangritata**.    

           
Getest én goedgekeurd door mijn oma, saucissenlover in hart en nieren, dus dat wil veel zeggen. 


** Pangriwatte?!              
Pangritata, ook wel “Parmezaan van de armen” genoemd is een mengsel van broodkruim, look en kruiden, gebakken in olijfolie. Jamie Oliver gebruikt het vaak als topping op pasta’s. Ik maak hem op mijn manier en voegde aan deze versie ook nog noten toe om zo wat eiwitten in het gerecht te smokkelen.

Zuiderse bloemkoolpasta met pangritata


- 1 bloemkool, schoongemaakt en in roosjes gesneden
-  1 pak volkoren spaghetti
- 500g kerstomaten
- 250g zongedroogde tomaten 
- 250g zwarte olijven
- 75g kappertjes
- 1 rood chilipepertje, ontdaan van pitjes en fijngesneden
- 500g verse tomatensaus, liefst zelfgemaakt
- zwarte peper en zout


Voor de Pangritata

- 3 el pijnboompitten
- 3 el zonnebloempitten
- 3 el edelgistvlokken
- 1 handvol gemengde noten
- 1 sneetje oud, geroosterd brood
- ½ teentje look
- zwarte peper, zout en chilipoeder


  1. Snijd de bloemkoolroosjes in dwarse plakjes en bak ze in wat kokos- of olijfolie aan in een wokpan tot ze goudbruin kleuren. Voeg een scheutje water toe, zet het deksel op de pan en stoom de plakjes verder beetgaar.
  2. Kook de spaghetti gaar volgens de instructies op de verpakking.
  3. Snijdt intussen de kerstomaten in kwartjes en snijdt de zongedroogde tomaten en de kappertjes grof. Snijdt de olijven in ringetjes en hak de chilipeper fijn.
  4. Warm de tomatensaus op en schep de samen met de bloemkoolplakjes, tomaten, olijven, kappertjes en chilipeper door de spaghetti.Wie wil kan er nog enkele lepels van de kruidenolie van de zongedroogde tomaatjes en balsamicoazijn over scheppen.
  5. Nu heb je nog snel even tijd voor de notentopping:     
    Rooster de pijnboompitten en zonnebloempitten in een droge koekenpan.   
    Maal de andere noten, look, het brood en de edelgistvlokken fijn in een kruidenmolen.Schep de pitten door de gemalen edelgistvlokkenmix en kruidt met peper, zout en chilipoeder.
  6. Schep een stevige portie bloemkoolpasta in een diep bord. Zet het kommetje met de Prangritata op tafel, zo kan iedereen zichzelf bedienen.


 













* Tromgeroffel...