zondag 21 december 2014

Over Jos...

Meet Jos, het resultaat van mijn blokontspanning van vandaag.

Op de planning van deze mooie, gezellige zondag voor kerst stond: wiskunde, jippiejeej….
Mijn hoofd bleek echter  helemaal niet into cijfertjes en tussen de vectoren en matrices door rees steeds het beeld van een sympathiek glimlachende gingerbread man voor mijn ogen. Ik doopte mijn verschijning "Jos". Aanvankelijk probeerde ik dat beeld te verdringen, maar Jos was een doorzetter, zo eentje die zich niet zomaar laat afschepen, waardoor ik, toen mijn gsm-alarm me met mijn favoriete kerstsong (Deze hier) duidelijk maakte dat het tijd was voor lunchpauze, me volledig aan mijn Jos-verschijning overgaf, vergat te eten en als een bezetene begon te bakken. Resultaat: de man van mijn dromen, Jos, tastbaar en wel. 
Tijdens die bewuste middagpauze maakte ik niet enkel Jos, maar ook zijn 2 broertjes: Luc en Gérard, God hebbe hun ziel… Luc werd uitverkoren als proefexemplaar (want zoals elke foodblogger die eigenlijk geen tijd heeft om te bloggen wel weet: altijd eerst proeven van je creaties vooraleer je belachelijk veel tijd aan het fotograferen besteedt) En dan Gérard, tja… Ik zal er geen doekjes om winden: Gérard werd onthoofd tijdens het versieren.  Ik verga van berouw, echt waar.



Gelukkig was er dus nog Jos. Die werd tijdens mijn joepie-het-is-16-uur-en-ik-begin-dat-leren-hier-echt-kotsbeu-te-worden-pauze versierd. Dat verliep helaas niet volledig zoals ik gehoopt had, want naast het feit dat ik dus 1  van mijn 2 resterende vriendjes onthoofdde, bleek ik eigenlijk hoegenaamd niks in huis te hebben om mijn koekjes naar behoren van kleurrijke versieringkjes te voorzien. Jos moest zich dan maar tevreden stellen met chocolade, dadels en vijgen, maar daar leek hij het nog best mee te kunnen vinden. Moest ik zoals elke normale mens bloemsuiker in huis  gehad hebben, had ik Jos een mooi parelwit glazuurmondje, fonkelende witte kraaloogjes en van die krullige versierinkjes gegeven. Het werden een dadelmond en gepofte rijst-oogjes, wat hem ook niet zo slecht stond.


Tot zo ver dus The story of Jos, mijn dappere wiskundige verschijning. Oh ja, zei ik al dat Jos helemaal vegan is? Mhm, de man van mijn dromen, ik zei het toch ;) 

Jos geniet nu in alle rust en sereniteit van zijn laatste uren als kerstkoekje, want veel langer dan vanavond zal hij het vrees ik niet trekken. Dan zal hij zijn broertjes vervoegen in de cookiehemel. Dat wordt een mooi weerzien....


Gingerbread men koekjes aka Jos en aanverwanten
 vegan en gezonder


Nodig voor 3 grote gingerbread men
-          100g kokossuiker
-          170g zelfrijzend bakmeel
-          30g havermout
-          2 el kaneel
-          1 el gemberpoeder
-          1 el speculooskruiden
-          Snuf zout
-          90g gesmolten kokosolie
-          1 el sojamelk
-          1 el honing of rijststroop
-          Versieringsdingen: chocoladedruppels, glazuur, dadelstukjes, cranberries, vijgen …

  1. Meng de suiker met de bloem, havermout, de kruiden en het zout.
  2. Roer er de olie, melk en stroop onder.
  3. Kneed alles even door tot een mooi glad deegje. Bedek de kom met een stukje plasticfolie en laat het deeg ongeveer 30 min rusten in de koelkast.
  4. Rol het deeg uit en steek de koekjes uit. Wie niet over zo’n gingerbread-manvorm beschikt, kan altijd andere kerstige vormpjes gebruiken.
  5. Bak je koekjes op 180° afhankelijk van hun grootte en dikte 10 (voor kleine koekjes) tot 15 minuten (voor koekjes als Jos). Ga voor de perfecte gaartijd echter liefst af op je eigen intuïtie en controleer om de zoveel minuten eens of ze niet te bruin worden.
  6. Laat de koekjes afkoelen en versier ze volgens eigen smaak en goesting.
  7. Eet je koekjes voor de kerstboom, met een tas thee of melk en wat kerstmuziek op de achtergrond.


En toen was er dat moment dat ik besefte dat Jos een meisje is…  Dus Jos was al die tijd Josiane? :O


Volgende foto is niet geschikt voor gevoelige zielen …


 En tot slot nog een "extreem kunstzinnige" (per ongeluk genomen) foto van mijn kerstboom:

Alvast een vrolijk kerstfeest en aan alle lotgenoten: nog immens veel succes met studeren! 





dinsdag 9 december 2014

Pasta presto met basilicum

Met de blok en kilo’s onverwerkte notities en stapels boeken voor de deur, is tijd mijn kostbaarste bezit. Direct gevolg daarvan is het compleet verwaarlozen van mijn blog. Sorry daarvoor.

Ook van culinair geëxperimenteer komt er tegenwoordig nog weinig in huis. Hoewel: tijdsgebrek maakt een mens opvallend creatief. Desondanks de studiedrukte, "kook" ik nog steeds elke dag zelf, want hoezeer de studentenresto’s ook hun best mogen doen: het vegetarisch aanbod is er toch nog altijd niet om van achterover te vallen. De tijd die ik aan koken besteed, werd de laatste weken wel tot een minimum gereduceerd en dit allemaal dankzij: de microgolfoven, mijn steun en toeverlaat in deze drukke tijden. De dag dat die het begeeft, onderga ik waarschijnlijk een complete mental breakdown, zozeer zijn wij aan mekaar gehecht. Van zo hele dagen alleen op kot te zitten, krijg je van die rare gewoontes, zoals het voeren van diepgaande gesprekken met planten of elektrische apparaten, bij gebrek aan andere gesprekspartners, zeer vreemd allemaal… Zijn er kotstudenten die dit kunnen bevestigen, of ligt het aan mij en zijn de chemische formules en wiskundige bewijzen wat naar mijn hoofd aan het stijgen?

De microgolf dus, mijn culinaire God. Geef hem 10 minuten en hij tovert, mits enige hulp van mezelve, de lekkerste gerechten op mijn bord. Eén van mijn favorieten is deze super snelle pasta. Veel meer dan een paprika snijden en een stuk broccoli wassen hoef je niet te doen. En veel meer dan wat speltpasta, tomatenstukjes met basilicum( uit brik, vind je bij Bio Planet), basilicum tofu (ook van Bio Planet) en die bewuste paprika en broccoli heb je ook niet nodig. Simpel, snel, gezond en zo lekker dat je dit gerecht zelfs aan je niet-vegetarische vrienden zou kunnen voorschotelen.

Tot slot nog een kleine tip: Ik gooi alle ingrediënten meestal de dag voordien al in een microgolfovenbestendig potje, zo kan de pasta al wat zacht worden in de tomatensaus en moet hij nóg minder lang in de microgolfoven. De dag erna gewoon een minuutje of 3 opwarmen en klaar is die pasta.

Koken = tijdrovend? Yeah right…

Tomaat-basilicum pasta


Voor 1 student met honger

-          1/2 brik tomatenstukjes met basilicum
-          1 handvol (spelt)pasta, fussilli of een andere soort korte pastasoort naar keuze
-          ½ paprika, in stukjes
-          Enkele broccoliroosjes
-          ½ blokje basilicumtofu*


  • Snijd de paprika in kleine stukjes. Was de broccoliroosjes en snijd ze in hapklare brokjes.
  • Snijd de tofu in blokjes.
  • Giet de tomatensaus in een microgolfovenbestendig kommetje en meng er de pasta, tofublokjes en groentjes door.
  • Nu kan je 2 dingen doen:

    1)Laat de pasta een nacht in de koelkast ‘weken’ (klinkt niet echt appetijtelijk, maar je weet hopelijk wat ik bedoel). In dat geval warm je hem de dag erna nog een tweetal minuutjes op in de microgolf.

    2)
          Stop je kommetje meteen, voor ongeveer 5 minuten, in de microgolf. Gaartijd is verschillend van microgolf tot microgolf, dus check na die 5 minuten even of de pasta wel al gaar is. Zoniet verwarm je hem nog een paar minuutjes extra.
    3)
          Wat zeg je? Je hebt geen microgolf????! Ocharme toch… Ik voel intens medelijden. Indien je wel over een traditionele kookplaat beschikt, kap je de inhoud van het kommetje in een kookpotje en verwarm je de pasta ongeveer 8 minuten. Let er wel op dat je af en toe roert om aanbranden te voorkomen. Het kan ook zijn dat je wat extra water moet toevoegen als de pasta te droog wordt.
  • Bedank je microgolf met een welgemeende mercie, zet u aan tafel en eet.

    *Kan je geen basilicumtofu vinden? Gebruik dan wat gerookte tofu, quorn of een andere vleesvervanger naar keuze.


zondag 2 november 2014

Chocolate-chip cookie for one, please.

Deze hoeft geen lange inleiding. 
Ik ken niemand die níet van chocolate chip cookies houdt.  

Ik ken daarentegen wel iemand die als een chocolate-chip-o-holic omschreven zou kunnen worden. Persoon in kwestie fleurt helemaal op bij het bakken van dergelijk zoets, lijkt in hogere sferen te verkeren wanneer hij er een hapje van neemt en raakt licht geïrriteerd als iemand zíjn laatste cookie naar binnen heeft gesmokkeld. Begrijpelijk, lijkt me. Ik bedoel: we hebben het hier wel over chocolate chip cookies. De mogelijkheid tot het eten van deze koekjes zou wat mij betreft zonder al te veel overdrijven als een basisrecht beschouwd mogen worden. Dus moest iemand van de VN dit lezen(lijkt me weinig waarschijnlijk, maar je weet maar nooit): ja, dit is een overwogen suggestie.  

Ook de naar zoet snakkende, in tijdsnood zittende student verdient op tijd en stond eens een chocolate chip cookie. Eéntje voor hem/haar alleen, klaar in 2 minuten en 30 seconden (ik heb het getimed) én vegan. No-nonsens en ontzettend lekker. 

Tasje yogithee erbij, wat aangepaste muziek op de achtergrond. 
Meer moet da nie zijn :)

2 minuten 30 seconden chocolate chip cookie



Voor 1 behoorlijk uit de kluiten gewassen cookie
Bereidingstijd: 2,5 minuten (geen seconde langer, beloofd!)

       2 afgestreken el zelfrijzend bakmeel*
              1 el havervlokken
              1 el kokosbloesemsuiker
             1 el kokosolie of arachideolie** 
              1 el sojamelk
              Mespunt zout
                ½ el agave, honing, rijststroop …
             1  tl amandelboter
                Enkele chocoladedruppels



  1. Meng alles in een kopje, 
  2. Stop in de microgolf gedurende 1 minuut, Verleng de baktijd eventueel per 10s, Baktijd is cruciaal, dus houd je koekje in de gaten. 
  3. Ga met een mesje langs de rand (tussen cookie en kopje) en haal de cookie voorzichtig uit de kop. 
  4. Laat je koekje afkoelen (niet te lang, anders wordt het taai),
  5. Eet. Geniet.
* Liever gezonder?  Gebruik dan 2 el volkoren (spelt)meel en een snuifje bakpoeder. 

**Ik maakte hem zelfs ooit (succesvol)met olijfolie.  





dinsdag 21 oktober 2014

Wortels + Cake

Een paar dagen geleden sprak ik met enkele vriendinnen af om te gaan afternoontea’en  in Gent City. Thee, zoetigheid en een pak sappige roddels, meer hebben meisjes niet nodig om er een leuke namiddag van te maken. Bij deze zijn de clichés dus bevestigd. 
Na onze lessen verzamelden we voor een van de schattigste Gentse theehuisjes en vergaapten ons aan het ruime assortioment aan taarten, cupcakes, muffins, brownies en cakes. Kiezen… ’t is niet mijn sterkste kant. En net toen ik uit pure keuzeangst lekker voorspelbaar voor de brownie besloot te gaan, viel mijn oog op een plak mooie, goud-oranje cake, met parelwit glazuur… Carrotcake. Ik had nog nooit carrotcake gegeten. Ooit had ik me wel eens aan de klassieke versie van Sofie Dumont gewaagd, maar die was niet in die mate gelukt dat ik hem ooit nog opnieuw wilde proberen (lees: oneetbaar…). En daarbij had ik nog nooit echte, carrotcake gegeten, dus wist ik eigenlijk ook niet hoe zo’n cake nu écht hoort te smaken. De keuze was dus snel gemaakt. Mijn beide vriendinnen keken wel even raar op toen ze me een cake met wortels hoorden bestellen, maar de blik in hun ogen zei me dat ze me al lang genoeg kenden om dit niet meer vreemd te vinden. “Typisch Anne-Sophie: de meest wansmakelijk klinkende cake van de kaart kiezen om eens iets nieuw uit te proberen, want je wist maar nooit dat het eventueel, heel misschien, tegen alle verwachtingen in toch lekker kon zijn. Tsss…”  ’t Leven is aan de durvers, dames! Maar ach, wat was ik blij met mijn gewaagde keuze. Terwijl de andere twee genoten van hun brownie, zat ik mijn cakeplak van kop tot teen te ontleden. Conclusie was dat ik in mijn cake vorige keer veel te weinig kruiden had gebruikt. Deze cake had pit en de warme specerijen brachten me in vogelvlucht naar tijden van kerst en sneeuw. Wat een cake, die moest ik thuis ook eens maken…
 En laat mij nu niet het type zijn dat daar lang gras over laat groeien, want vanochtend stond mijn veganistische carrotcake (voor de gelegenheid in muffinvorm) in de oven en geurde het hele huis naar gezelligheid. Zelfs chemische formules in mijn hoofd stampen werd peanuts met het vertrouwde geronk van de oven op de achtergrond. Even later lag mijn home-made carrotcakeje op een bordje te blinken naast een grote mok citroenthee en (helaas) oefeningen fysica.  Vol van smaak, kruidig, lekker zoet en afgewerkt met een friszure, nootachtige icing: de perfecte kopie van de cake die ik in het Gentse theehuisje at, alleen pakken gezonder. 


Oh ja, toen ik papa één van mijn cakejes voorschotelde, kwam hij nog met een cliché wortelcakemop aanzetten. Een wortelcakemop, ik bedoel: waarover maken mensen tooch grappen… Ze is flauw, I know, maar de boog kan niet altijd gespannen staan, dus hier gaan we:

Een konijn ging naar de bakker en vroeg of hij worteltjestaart had.
“Neen”, antwoordde de bakker, “Worteltjestaart hebben we niet.”
De volgende dag kwam het konijn terug en vroeg de bakker opnieuw om worteltjestaart.
De bakker antwoordde dat hij ook die dag geen worteltjestaart had.
De dagen die daarop volgden kwam het konijn elke dag om worteltjestaart vragen.
De bakker was het om-worteltjestaart-vragende konijn zo beu, dat hij op een nacht besloot om worteltjestaart te bakken.
De dag erop kwam het konijn terug en vroeg het naar goede gewoonte: “Heeft u worteltjestaart, meneer de bakker?”
Fier als een gieter antwoordde de bakker:” Ja, meneer Konijn, vandaag hebben we worteltjestaart.”
“Vies, he? “ lachte het konijn.

-The End-


Gelukkig zijn deze carrotcakejes beter dan de mop... 

Carrotcake(jes)



Droge ingrediënten
                - 200g volkoren speltmeel of gewoon (volkoren) tarwemeel
                - 15g bakpoeder
                - Snuifje zout
                - 2 ½  el kaneel
                - 1 el gemberpoeder
                - ½ el nootmuskaat
                - 1/3 el zwarte peper
Vloeibare ingrediënten
                - zeste + sap van ½ sinaasappel
                - 60g gesmolten kokosolie of zonnebloemolie
                - 100g appelmoes
                - 50 ml sojamelk
                - 60g rijststroop, honing, agave…
                - 1 schepje stevija
                - 2 el kokosbloesemsuiker
Om door het beslag te roeren
                - 150g geraspte wortels
                - 2 handenvol grof gehakte walnoten
                - 10 dadels, ontpit en in kleine stukjes

  1. Verwarm de oven voor op 180°C.
  2. Meng alle droge ingrediënten door elkaar in een grote mengkom.
  3. Mix de vloeibare ingrediënten dooreen in een kleine keukenrobot of met de staafmixer.
  4. Roer de natte mix stevig door de droge en schep er de geraspte wortels, noten en dadels door.
  5. Verdeel het deeg over 12 muffinvormpjes en strijk de bovenkant mooi vlak.
  6. Bak de cakejes gedurende 20 minuten op 180°C.
  7. Je kan ook 1 grote cake bakken. Deze moet dan wel 45 minuten bakken.
  8. Laat de cakejes afkoelen voor je er de icing op doet.

  

Het glazuur


50g kokosolie
1 el amandelpasta
Sap van 1 sinaasappel
1 el agavesiroop
25 ml sojamelk

  1. Smelt alle ingrediënten samen op een laag vuurtje en meng alles tot een homogene massa.
  2. Schep de icing in een spuitzakje en laat het een nachtje opstijven in de koelkast.
  3. Spuit de icing op de afgekoelde cupcakes en werk af met een walnoot. 


dinsdag 30 september 2014

5 minuten chocolade mugcake aka troost in een kopje

Pakweg een week geleden nam mijn leven een drastische wending. Ik ruilde namelijk mijn kleine, veilige dorpje in voor grootstad Gent. Mhm, van nu af aan verblijf ik niet langer in Hotel Mama, maar dop ik mijn eigen boontjes op kot. Eindelijk op eigen benen, feesten à volonté, af en toe wanneer de goesting er is eens naar de les... Laat het leven beginnen!

 Of toch niet? Het klinkt natuurlijk allemaal heel idylisch, maar de realiteit is dat iets minder. Met een veel te vol lessenrooster, stapels  boeken en nota's en duust (mijn Gents gaat er zienderogen op vooruit) dingen  te doen, schiet  er amper nog tijd over om eens buiten te komen. Het leven van de ijverige student zoals het is.  
Ik heb het toch wel een beetje onderschat, dat kotleven. Dingen die je thuis als vanzelfsprekend beschouwt, blijken nu plots niet meer vanzelf te gaan. Stof  bijvoorbeeld,  dat duikt zo van het ene moment op het andere overal op. In het begin kun je je best doen om die kleine, pluizige vijandjes te negeren, maar er komt een punt waarop je aan je bureau zit, een stofplukje in de gaten krijgt en dit je zodanig begint te enerveren dat je  alles laat vallen en ten aanval trekt met de stofzuiger. Vrouwelijke intuïtie zeker?  Of nog zoiets: op toilet zitten en je realiseren dat je misschien toch eens in een nieuwe  rol wc-papier zal moeten investeren... Het studentenleven kan hard zijn. 
En dat moet er blijkbaar aan te zien zijn ook, want vorige week kwam mijn vriend plots aanzetten met een snel, troostend recept voor zalige chocolademugcake/ brownie.  Het doorgesms'te receptje werd uitgettest en uitvoerig geproefd. Niet veel later vroeg (en kreeg) ik de toestemming het recept hier te delen en stond  er al een tweede cakeje in de microgolfoven die als model voor een foodfotoshoot mocht dienen (en nadien zonder enige vorm van tegenzin verorberd werd).  Na twee weken op kot heeft mijn mug al meer van die cake gezien dan thee of andere dingen die normaal in zo'n kop horen te zitten. 

't Is snel, vegan, geen aanval op je lijn én chocolade, wat wil een uitgeputte kotstudente nu meer? 

Niks, helemaal niks. Chocolate  is all we need ... 

Hoewel een goeie stofzuiger ook altijd handig is, maar da's misschien persoonlijk ;) 

5-minuten first-aid chocolade mugbrownie <3


  • 3,5 afgestreken el zelfrijzend bakmeel
  •  mespunt zout
  • mesuntje stevija
  • 2 tl cacaopoeder
  • 2 tl agavesiroop
  • 50 ml sojamelk
  • 1  el kokosolie
  • 1/2 tl vanille -extract
  •  2 el chocoladestukjes


  1. Smelt de chocolade in de microgolfoven. 
  2. Neem een grote kop en meng hierin het meel, het zout, de stevia en het cacaopoeder door elkaar. 
  3. Roer de agavesiroop, sojamelk, gesmolten chocolade en gesmolten kokosolie door het bloemmengsel en vouw er eventueel extra chocoladestukjes door. 
  4. Nu enkel nog in de microgolfoven en de mugcake is ready  to eat.
    Dit is wel een cruciaal punt: met de gaartijd staat of valt je hele brownie. Begin met 1 minuutje, bekijk het resultaat en ga zo per 30 seconden door tot je cakeje de gewenste cuisson heeft. Ik eet hem liefst nog vrij vochtig, dus kom ik meestal met 2 minuutjes toe, maar experimenteer er gerust op los en zoek de gaartijd die jij het lekkerst vindt. 
  5. Eet de cake warm of laat hem afkoelen, haal hem uit de mok en bepoeder  hem met cacao. Wie met een zware schooldepressie sukkelt overgiet de cake met chocoladesaus en schept er een flinke toef sojaslagroom bovenop. Ik garandeer het je: na het eten van zo'n schatje gaat het leren nagenoeg vanzelf... voor kwartier ofzo, we moeten realistisch blijven ;) 

Opmerkingen:
  1. Bij gebrek aan agavesiroop gebruikte ik kokosbloesemsuiker met 2 extra el sojamelk en dit werkte ook perfect. Wie het volledig suikervrij wil, vervangt die extra agavesiroop of suiker gewoon wat meer stevia. 
  2. Je kan ook andere dingen toevoegen:: pindakaas, kokosrasp, cacaonibs, stukjes peer, witte chocoladestukjes ... Voeg eventueel wat extra sojamelk toe  mocht het deeg te droog worden. 



zaterdag 13 september 2014

Dappere donuts onder vriendinnen

Eind juli. Een zeldzame hitte teistert het land en iedereen zoekt verkoeling in zee, een beschaduwde tuinstoel of in winkelcentra. De hele bevolking plooit onder de abnormaal hoge temperaturen, behalve twee moedige meisjes. Dapper en onverschrokken trokken zij de keuken in, gewapend met kerstmuziek, een fototoestel en een plan. Vandaag zouden zij de veganistische bakwereld voorgoed veranderen, want zij waren vastbesloten de wereld te voorzien van hét ultieme recept voor de enige echte, onvervalste, vegan donuts. 


Die twee moedige meisjes dat zijn een vriendin en ik, voor alle duidelijkheid ;)



Onze missie: vegan donuts. Eens we dat hadden uitgedokterd, vlogen we er meteen in. Een klein uur, veel gelach en buikspierpijn en een ultra-professionele brainstorm later, weergalmden onze vreugdekreten door de snikhete keuken. Door gewoon random ingrediënten door elkaar te roeren, hadden we onbewust het meest fantastische deegje gemaakt dat ik in mijn leven al gezien en gevoeld heb. Ik heb iets met deeg, moet u weten. En het andere meisje in kwestie ook. Moest iemand ons op dat moment hebben bezig gezien, zou die vast denken dat we twee gekken waren die een dagje vakantie uit de instelling hadden gekregen. 


“Ooh, ge moet eens voelen, voelt da… Azo zacht.”        

“ Ziet dat af en da kleeft zelfs nie… Woooow….”              

“ Amai, ooh, mag ik ook nog eens kneden?”     

“Tuurlijk! Zot seg… Amaaaai, wat een ontdekking…”    

….



En dan te bedenken dat op de achtergrond Michael Bublé’s Blue Christmas uit de computerboxen galmde. Maar neen, wij zijn volkomen normaal. 


Toen ons deegje dan nog eens perfect in donutvorm te shapen was, kende onze vreugde geen grenzen en speculeerden we al druk over het patent dat we op dit recept zouden moeten nemen en de donutketen die we later zouden openen. 


Deegje rees en wij bekwamen van onze ontdekking met wat gekaraoke. Helaas werden onze nachtegalenstemmen (nachtegalen met een keelontsteking en zware bronchitis…), niet door allen geapprecieerd en kwam mijn moeder al snel klagen over geluidshinder. Gelukkig zijn we beter in koken. 


Na een tochtje door de oven, verwenden we onze donuts met glazuurjasjes en crunchy toppings. Opnieuw vreugdekreetjes, want onze schatjes overtroffen werkelijk onze stoutste dromen, zowel visueel als qua smaak. Nadien volgde een uitgebreide fotosessie, die uitmondde in belachelijke selfies (zo mainstream zijn we dan weer wel) en chocolade in ons haar. Een productieve namiddag, zeg dat wel.

Lang twijfelden we of ik het recept nu wel op mijn blog zou zetten, omdat het ons economisch aantrekkelijker leek onze donuts meteen op grote schaal te produceren, over de hele wereld te gaan verspreiden en zo rijk en beroemd te worden. Gelukkig kwam onze menslievende, totaal onzelfzuchtige (en vooral realistische) ik naar boven en typte ik ons simpele, doch buitengewoon waanzinnig fantastische (bescheiden blijven) recept voor jullie uit. 


Voor de zekerheid toch nog even vermelden dat wij hier officieel het patent op nemen en dat de donuts enkel in huiselijke kring en niet voor commerciële doeleinden gemaakt mogen worden. Wee de persoon die met deze donuts de werelddonutmarkt verovert, wij zullen u weten te vinden… 


En nu donuts bakken maar!
 

P.S.: het recept is in koppen (de Amerikaanse cups) geschreven omdat mijn weegschaal het begeven heeft. Ik zal zo snel mogelijk een versie in grammen posten. 

 Vegan Donuts 

 


                - 20g verse gist, opgelost in ½ kopje lauw water met 1 tl kokosbloesemsuiker

                - 6 koppen zelfrijzend bakmeel

                - ½ tl zout

                - 3 el kokosolie

                - 3 el spelt-, rijst- of dadelstroop

                - ½ kopje water

                - ½ kopje amandelmelk

                - 1 schepjepure stevija

                - 1 el vanille-extract



1.   Los de gist op in het lauwe water en voeg een tl suiker toe. Laat dit mengseltje even   staan terwijl je de bloem en het zout in een grote mengkom zeeft. 


2.   Mix de stevia door de amandelmelk.Smelt de kokosolie en voeg deze samen met het gistpapje, de stroop, het water, de met stevia gezoete amandelmelk en het vanille-extract toe aan de bloem.
3.   Kneed alles goed door elkaar tot het een mooi glad, niet-klevend deegje vormt.
4.   Vorm er een bal van, plaats deze terug in de kom, dek af met een schone handdoek en laat 30 minuten rijzen.
5.   Kneed het deegje nog eens door, vorm er donuts van (bolletjes waar je dan je vinge doorsteekt en zo wat verder draait tot je een mooi hol hebt) en laat ze op een bakplaat (ver genoeg uit elkaar) nog eens 30 minuten rijzen.
6.   Bak de donuts 7 minuten in een op 230°C voorverwarmde oven.
7.   Laat de donuts afkoelen en versier ze met toppings naar keuze.



 

Toppings


Hierbij kan je je volledig laten gaan. Hieronder een greep uit onze toppingfantasie:


Salted caramel/ dadelkaramel + geroosterde amandelen:
recept voor dadelkaramel vind je hier
Pindakaas + banaan
Citroenglazuur + munt:
3 el poedersuiker, enkele drupjes citroensap, citroenrasp en verscheurde muntblaadjes
Chocolade + koffie:
chocoladesaus, oploskoffie
Chocolade + banaan
Suikerglazuur + kokos (alias de fluffy donut)
...



dinsdag 2 september 2014

De venkel en rijst challenge

Soms zijn vaders net kleine kindjes. Horen ze dat er ergens linzen, rijst of komijn in zit en hebben ze “plots” geen honger meer, om dan nadien met zielige oogjes te vragen of er dessert is. Vaders… 


Meestal houd ik rekening met de grillen van mijn papa, maar soms dwingt de frigo mij tot het maken van onpopulaire gerechten en is het met spanning afwachten hoe hij erop zal reageren. De ene keer gaat hij met honger naar bed, de andere keer eindigt de avond in de frituur. Mannen…


De dag dat ik enkel nog rijst in onze kast en venkelknollen in de koelkast vond, leken er op voorhand al geen mooie complimentjes over wat ik later uit de keuken zou toveren op mij te zullen wachten. De heer des huizes heeft een hekel aan venkel en een verborgen fobie voor rijst. Even twijfelde ik er, omwille van de noodzakelijke proteïnen, nog wat linzen bij te flansen, maar dat idee liet ik wijselijk varen. Van linzen wordt hij nagenoeg hysterisch.
Twee keer raden wat ik klaarmaak als we eens een klein ruzietje gehad hebben. Een wijs man zei ooit: “ Wie slim is, houde de kok te vriend”. Dat heeft hij intussen ook wel al door. Maar we komen anders goed overeen hoor, papa en ik ;) 


Uitdaging was dus om rijst en venkel om te toveren tot iets wat voor mijn vader  als “eetbaar” (we moeten realistisch blijven) beschreven zou kunnen worden. 


Het brokje geitenkaas achterin de ijskast bracht redding en door de venkel lekker lang te laten bruinen in de oven onderging hij een complete make over waardoor hij zelfs door papa in zekere zin gesmaakt werd. Hij schepte zelfs twee keer op! Dat kan natuurlijk ook liggen aan het feit dat hij al de hele dag in de tuin had gewerkt en op het randje van uitgehongerd was, maar laat ons dat even negeren. 


En ach, papa is nu ook eenmaal geen referentie als het op lekkere venkel-/rijstgerechten aankomt. Neem het dus van mij aan: wie venkel en rijst lust, zal dol zijn op deze salade. 


En de rest moet maar eten wat de pot schaft.
Zo is dat.  

Venkel-rijstsalade 





                - 1 mok camareguerijst (rode rijst), volkoren rijst
                   of een andere rijstsoort    naar keuze          
                -  3 venkelknollen
                - peper, zout, olijfolie
                - 3 handenvol veldsla, gewassen en gekuist
                - 1 handvol ontpitte, in stukken gesneden verse pruimen
                  (ik gebruikte mirabellen uit onze tuin)*
                - sap van 1 sinaasappel
                - 3 el wijnazijn
                - 150g verse geitenkaas
                 - 1 handvol geroosterde hazelnoten


  1. Kook de rijst gaar volgens de instructies op de verpakking. Laat de rijst afkoelen.
  2. Snijd de venkelknollen in dunne plakjes en hussel ze op een met bakpapier beklede bakplaat door elkaar met olijfolie, peper en zout. Bak de plakjes gedurende 30 minuten op 180°C, tot ze mooi bruin en licht gekarameliseerd zijn.
  3. Meng de rijst, veldsla, pruimenstukjes en gekarameliseerde venkelplakjes door elkaar en schep ze in een grote schaal.
  4. Maak een dressing met het sinaasappelsap, de azijn en wat peper en zout. Giet de dressing over de salade.
  5. Verbrokkel de geitenkaas over de sla en garneer met wat grofgehakte geroosterde noten.

* Als het pruimenseizoen voorbij is, kan je de pruimen gerust vervangen door ander fruit naar keuze: appels, druiven,  peren …


donderdag 28 augustus 2014

Nutty Vegan Chocolate Chip Cookies voor redders

Opstaan met regen, gaan slapen met regen en daartussen… niets dan regen. Zomer noemen ze dat dan. 



Veel meer dan binnen zitten, kerstfilms kijken (nog maar 4 maanden en het is zo ver, dus er moet dringend aan de voorbereidingen gewerkt worden), gezelschapsspelletjes spelen en wat geëxperimenteer in de keuken zat er de laatste dagen dan ook niet in. 


En toch… Hoe slecht het weer dan ook mag zijn, zomer is zomer en tijdens die zomer wil ik zwemmen. Niet in het stedelijk zwembad tussen de aquagymende zestigplussers. Ik bedoel zwemmen, als in zwemmen in de zee



Dat  was dus het plan voor deze dag vol regen. Nu zat mijn geweten wel nog met 1 probleempje: redders. Zelfs op een dag als deze zitten zij dapper in hun mooie oranje-wit gestreepte strandkabien, er vast van overtuigd dat ze de hele dag niets anders zullen hoeven te doen dan te kaarten. Want welke zot zou het hen (en zichzelf) nu aandoen bij dit weer in zee te kruipen? Kuchkuch, ontschuldige blik, hand in de lucht.

Ik kon het dus niet over mijn hart krijgen die gasten speciaal voor mijn zomerzwemprincipes in de wind, kou en regen te laten staan. Zo menslievend ben ik wel.


Niet zwemmen dan? Nenee, compenseren. Dat moest er gebeuren. En waarmee kan je een portie redderleed nu beter compenseren dan met huisgebakken koekjes. En daarbij, ik zocht al een tijdje een kans om mijn favoriete American chocolate chip cookies te veganizen én –vooral- ik had gewoon zelf zin in koekjes. 



Een klein uurtje gemix en gebak later geurde de keuken naar de lekkerste vegan cookies die ik tot hiertoe fabriceerde. Na een uitgebreide proefsessie (ik moest toch zien dat ik die redders niks oneetbaar voorschotelde …) stak ik drie mooie exemplaren in een doosje en trok naar the beach. Lieflachend klopte ik aan bij de vier (!!! Lees de vorige zin opnieuw en u zal mijn plotse paniek begrijpen) druk kaartende redders met mijn koekjes en de vraag of ik alsjeblieft mocht zwemmen. Vier licht verontwaardigde, iets minder licht gefrustreerde blikken en het antwoord dat ik zeker mocht zwemmen en dat ze al betaald werden en ze mijn koekjes dus vriendelijk weigerden. 

“Ze weten niet wat ze missen” dacht ik, maar koekjes eten/ aannemen is waarschijnlijk verboden volgens het redderprotocol. 



Om eerlijk te zijn, had ik toen ik in mijn bikini de zee in stapte en de weinige andere mensen op het strand in fleece en regenjas regen en wind zag trotseren, toch wel even serieus spijt van mijn principes. Maar terugkeren was geen optie. Te trots, te koppig …



Dik 20 minuten later keerde ik verkleumd maar tevreden met mijn 3 koekjes terug naar huis. 
Warme douche. Donsdeken. Kerstfilm. En verrukkelijke chocolate cookies met een tas hete thee. 


Nja, zot zijn doet geen zeer. ’t Is alleen een beetje frisjes. 



Nutty Vegan Chocolate Chip Cookies



            - 200g zelfrijzend bakmeel
            - 75g notenpulp van home made notenmelk
               OF 75g gemengde noten, tot fijn poeder gemalen in de keukenrobot
            - 1 afgestreken tl bakpoeder
            - 2 el fijngemalen lijnzaad
            - snuifje zout


            - 100g kokosbloesemsuiker
            - 1 el dadelstroop
            - 50g gesmolten kokosolie
            - 1 el vanille-extract
            - 3 el amandelmelk

            - 2 handenvol (vegan) chocolade druppels



  1. Meng het meel, het notenpoeder, bakpoeder, lijnzaad en zout in een grote mengkom. Wie de noten en het lijnzaad vooraf niet fijnmaalde doet alles gewoon in een keukenrobot (met mes) en mix alles tot poeder.
  2. Meng in een ander kommetje de suiker, dadelstroop, kokosolie, vanille-extract en amandelmelk en voeg dit mengsel bij de droge mix.
  3. Kneed alles even door, voeg de chocoladekorrels toe en kneed opnieuw.
  4. Vorm een lange worst van het deeg en laat het ongeveer 30 minuten opstijven in de koelkast. Verwarm intussen de oven voor op 180°C.
  5. Snijd plakjes van ongeveer 1 cm dik van het deeg en bak deze 12 minuten in de voorverwarmde oven. De koekjes lopen bijna niet uit tijdens het bakken, dus je kan ze gezellig dicht bij elkaar leggen op de met bakpapier beklede bakplaat.
  6. Als je de koekjes uit de oven haalt, zullen ze nog een beetje zacht zijn, maar ze worden krokanter bij het afkoelen. Laat ze dus afkoelen op de bakplaat als je geen verbrokkelde chocolate chip cookies wilt, want dat zou zonde zijn …